Van jongs af aan ging ik al mee met mijn papa naar het woonzorgcentrum waar hij werkt. Ik was 8 jaar en ik mocht op de badlift duwen om mensen in het bad te steken. Dus mijn liefde zit daar helemaal, mijn hart draagt dat helemaal uit. Het is een bewuste keuze geweest om verpleegkunde en dan nog geriatrie te studeren. Ik heb eerst wat ervaring opgedaan in een ziekenhuis en dan ben ik naar een woonzorgcentrum gegaan. 

​

Ik was hier nog maar pas aan het werk. Toen ik hier twee weken was is corona gestart. Het is hier heel heftig geweest… Daar bij blijven stilstaan is niet altijd even fijn.

​

Ik ben een geluksvogel geweest. Ik ben wel ziek geweest maar mijn symptomen waren echt niet zo ernstig. Je blijft wel je temperatuur 2x nemen en dat was in orde. Je mocht toen ook blijven werken als je a-symptomatisch was. Ik ben dan positief getest en dan ben ik wel twee weken thuis gebleven. In die twee weken nam niemand mijn job over, dat was heel frustrerend. Ik ben bijvoorbeeld wel blijven registreren, zelfs toen ik ziek thuis was.

Soms krijgen we kritiek, dat het door ons komt, door het personeel dat hier Covid is binnengekomen. Ik vind dat pijnlijk om te horen. Op zich is dat waar, maar je kan daar niet veel aan doen. Misschien zat het voordien ook al binnen, maar dat zullen we nooit weten.

​

Ik vind echt dat wij de bewoners moeten beschermen. Wij komen in hun huis, dus wij moeten ons houden aan de maatregelen, waardoor zij geen mondmasker moeten opzetten. Je weet dat het hier niet meer binnen zit, dus wij beschermen hen. Vanaf het moment dat iemand het heeft en geen mondmasker draagt zijn wij ook niet meer beschermd, dan wordt heel ons personeel besmet zeg maar. Dat is een risico dat wij lopen maar kun je van hen verlangen om in hun eigen huis een mondmasker te dragen? Terwijl wij dat thuis niet doen? Ook niet he. Dat blijft hier hun huis. Waar dat wij in mogen werken. Die mening heb ik altijd al gehad, ook voor corona.  Wij komen in hun huis. Ik vind dat toch wel belangrijk dat je dat beseft, dat je werkt voor hen. Het is hun laatste station, hopelijk kunnen ze dat nog gelukkig meemaken, ook al is het nu moeilijk. at is het zeker. En ik heb nog het geluk dat ik naar buiten mag, naar huis mag en bij mijn kinderen mag zijn. Maar dan moet ik wel zorgen dat zij niet terug besmet geraken.